Już po raz trzeci w listopadzie w JCE robi się biało – czerwono, uroczyście i nostalgicznie. 16 listopada – wielkie święto całej społeczności JCE – Patriotyczne Śpiewanie! Tradycyjnie już ta uroczystość angażuje wszystkich – nauczycieli, pracowników obsługi i administracji, rodziców, rodziny i oczywiście – uczniów JCE oraz przedszkola Carissimus.
Tygodnie prób i przygotowań mijają szybko i już jest – wyczekiwany z napięciem, radością i tremą – dzień Patriotycznego Śpiewania w JCE. Ostatnie przygotowania – sprawdzenie sprzętu, nagłośnienia, ustawianie stolików, bufetu ze słodkościami, ostatnie wygładzenie niewidocznych zagnieceń na biało – czerwonych obrusach. Wszystko gotowe! Zaczynamy!
A potem – powitanie licznie zgromadzonych gości przez Ojca Dyrektora, przenikliwe dźwięki fletu, za pomocą którego dźwięki Marsza Obozowego wzywają do bitwy, wiersze o miłości do Ojczyzny, pieśni i piosenki: o wolności, Polsce i ukochanym kraju. Zuzia i Mikołaj – konferansjerzy – przedstawiali z odpowiednimi komentarzami i ciekawymi informacjami sylwetki wielkich Polaków – od Mieszka I, Jadwigi i Jagiełły, poprzez Piotra Skargę, Mickiewicza, aż do niemal nam współczesnych – Baczyńskiego i Jana Pawła II.
I na końcu – zdziwienie, że to już, że III Patriotyczne Śpiewanie JCE dobiegło końca…. Zaduma, wzruszenie i powrót do domu – z głową pełną znajomych melodii i głębokich myśli…
„Bez tej miłości można żyć, mieć serce suche jak orzeszek, malutki los naparstkiem pić z dala od zgryzot i pocieszeń. Na własną miarę znać nadzieję, w mroku kryjówkę sobie uwić, o blasku próchna mówić „dnieje”, o blasku słońca nic nie mówić.” (Gawęda o miłości ziemi ojczystej, Wisława Szymborska)
(Tekst: J.Sz. Zdjęcia powstały przy wykorzystaniu sprzętu zakupionego w ramach programu Laboratoria Przyszłości)
